Op zoek naar Du Guesclin

“Wen, doe dat boek dicht, we zijn bijna bij de halte. Je kan dat boek dromen.” Mijn vader keek me geërgerd aan. 

De afgelopen vakantie in Normandië hadden we in staat van onbegrip doorgebracht. Omdat ik dus echt niet snapte waarom mijn vader het nodig vond om ons van het ene invasiestrand naar het andere te slepen. Omaha Beach, Juno Beach, Gold Beach, Utah Beach. Whatever! Als je er een hebt gezien, heb je ze allemaal gezien. Mijn vakantie had bestaan uit eindeloze rijen van witte kruisen, de zilte zeelucht op mijn tong, schoenen vol zand, de geur van slap gebakken patat uit museumrestaurants en zwartwit films vol mitrailleurgeluiden. 

Mijn vader op zijn beurt snapte niet waarom ik zo graag naar Mont St.Michel en Bretagne wilde. In de voetsporen van Marije Wartelsdochter en Bertrand Du Guesclin. Vanaf het moment dat ik ‘Geef me de ruimte’ uit de rekken van de muffe schoolbibliotheek had getrokken was ik verkocht geweest. Verknocht aan de verzonnen èn historische figuren uit de meeslepende trilogie van Thea Beckman over de Honderdjarige Oorlog. Uren bracht ik met hen door. In Bretagne, daar lagen de voetstappen van de grote, oersterke, foeilelijke veldheer die superslim was en die echt had bestaan. Dat wilde ik zien. Bretagne zat er echter niet in deze vakantie en helaas had bij ons bezoek aan Mont St.Michel geen spoor van de geweldenaar gevonden, zelfs niet in de voormalige kamers van zijn vrouw Tiphaine. 

We stapten uit de metro bij Versailles, ‘Geef me de ruimte’ zat veilig in mijn rugzak. De vakantie afsluiten in Parijs, daar kon ik wel mee leven. Twee uur later slenterden we door het paleis toen ik mijn moeder hoorde roepen: “Wen, hij staat hier!” Wat? Du Guesclin? Hier? 

Vol verwachting keek ik naar een klein, gedrongen mannetje in een soort toga. Hij had een gekke helm op. Wie had deze onzin bedacht? Waar was het harnas? Waar was de vierkant gebouwde, ongelikte beer met armen als boomstammen uit mijn fantasie? Ik besloot ter plekke dat ik de wereld uit mijn geliefde boeken nooit meer zou laten verstoren door de werkelijkheid. 

Dit korte verhaal is geschreven voor de cursus Creatief Schrijven voor Nieuwsgierigen van De Schrijfschool, over mijn liefde voor boeken, aangewakkerd door de boeken van Thea Beckman.