Versleten herinneringen

Miranda loopt, diep in haar jas gedoken, door de straat. Het is al laat, overal is het donker, alle buren liggen al op bed. Behalve de familie Janssen. Zoals gewoonlijk brandt daar nog overal licht. Het huis, van top tot teen versierd in schreeuwerige kerstverlichting, straalt haar tegemoet.

 Ze steekt haar handen dieper in haar zakken. Het is guur. Onderin de voering van haar oude jas kraakt wat. De oude legerjas die haar verwarmd is van haar ‘Opi’ geweest. Miranda heeft hem na zijn overlijden ingepikt. Ze haalt haar handen uit haar jaszakken en graait, via een gat in de zoom, in de voering. Ze trekt er een oude, zwart-wit foto uit van een jonge vrouw. Een paar bekende ogen staren terug vanaf de foto.

 Miranda ruikt de muffe lucht van een zolder in haar neus. Ze is terug op de boerderij van ‘Opi’ en ‘Omi’, op de zolder. De zolder met de verkleedkisten, de oude dekenkist en opa’s oude legertas. Voor een negenjarige is dat een paradijs waar je kunt ontdekken, snuffelen en onderzoeken. Ze weet heus wel dat ze niet in de afgesloten secretaire mag kijken, maar al die laatjes achter de klep roepen om aandacht. En de sleutel, die zit in opi’s legertas. Voorzichtig opent ze de klep en trekt ze een laatje open. Een stapel brieven ligt er netjes bij elkaar gebonden op een stapel. Ze pakt er één uit. Van Marie staat erop. Ze vouwt de brief open. Wie zou Marie zijn? ‘Omi’ heet toch Louise?

Uit de brief dwarrelt een foto van een jonge vrouw. Marie, 1943, staat achterop.

Miranda stopt de foto diep terug in de voering van de jas.  Marie. Opa’s geheim. Marie mag terug naar waar ze vandaan komt, terug de vergetelheid in. Wat ‘Omi’ niet weet, wat ‘Omi’ niet deert. Met ferme stappen loopt ze verder. Ze is bijna thuis, waar het licht en de allesbrander brandt. En waar nog een Zalando cadeaukaart ligt van ‘Omi’, voor een nieuwe, warme winterjas.